“Nooit thuis, maar omringd door familie ineens de rol van toegewijde vader gaan spelen?”

Het fenomeen Mansplaining staat voor het verschijnsel dat je meent iets te moeten uitleggen, wat de ander eigenlijk allang weet. Vaak wordt het podium gepakt omdat je denkt dat je het beter weet – iets waar mannen zich vaak schuldig aan maken als het om zaken gaat en wat vrouwen kunnen hebben als het om zorgtaken gaat. Sommigen zijn erg bedreven in mansplaining: zij kunnen met veel zelfvertrouwen overal over meepraten en worden nog geloofd ook.

Het heeft natuurlijk te maken met karakter: de een staat nu eenmaal veel zelfverzekerder op het podium dan de ander. Maar daarnaast heeft het ook met bluf te maken. Als het gaat om “kan ik het wel of kan ik het niet” blijkt dat vrouwen onzekerder zijn in sollicitaties dan mannen (“ik beheers maar 7 van de 10 functie-eisen, kan ik wel solliciteren?”) daar waar mannen zichzelf kunnen overschreeuwen (“ik beheers tenslotte 7 van de 10 functie-eisen, natuurlijk ben ik geschikt voor de baan!”). Communicatie bestaat voor het overgrote deel uit non-verbale signalen, dus met een overtuiging en uitstraling dat je het allemaal wel weet, kom je een heel eind.

Een stap verder dan mansplaining is het, als er op het podium een rol wordt neergezet die eigenlijk niet van jou is. Je komt dan op andermans terrein en gaat het overnemen – misschien zelfs wel om daarmee te scoren bij het publiek. Het was iets waar ik vroeger enorm last van kon hebben: als mijn man ineens ging doen alsof hij alles van zwemlessen en school wist, terwijl hij er in de praktijk slechts een doodenkele keer kwam. Toch had hij overal een mening over en een verhaal bij – en werd er naar hem geluisterd.

Ook hierin speelt de behoefte aan erkenning natuurlijk een grote rol. Als je zelf bezig bent om voortdurend heen-en-weer te vliegen om alles voor de kinderen en het huishouden te regelen – dan wil je niet dat de ander ten overstaande van familie ineens doet alsof hij ook zo zorgzaam is. In zijn ogen was dat echter anders: juist omdat hij er door zijn drukke baan nooit kon zijn voor de kinderen, was het toch fijn dat hij bij gelegenheid (met familie op een zondagmiddag) wel eens wat kon overnemen?  

Lees in het fragment van Anne hoe eenzaam en onbegrepen je je dan kunt voelen.

(ANNE 13)