
“Vrouw van een work-alcoholic wil weer gezien worden”
Ik dwing mezelf om eerst wat boodschappen te doen en deze vervolgens in de keuken weg te zetten, de koelkast in te ruimen. Pas dan sta ik mezelf toe om weer naar de site te surfen om te kijken of ik reacties heb. Met een weeïg gevoel in mijn onderbuik klik ik door naar mijn postvak….. meer dan dertig berichten en bijna vijftig knipogen! Jeetje….. dit had ik niet verwacht. Ik klik wat berichten aan en voel me vereerd over de tijd die al deze mannen hebben genomen om mij te schrijven. En dat met zo’n mager profiel zonder foto. Terwijl ik wat door de berichten scroll zie ik dat een knipperend icoontje onderin mijn scherm aangeeft dat er ook nu weer mannen online zijn die me hebben gespot. Ik waan mezelf in een kroeg waar ik bekeken en begluurd wordt. En dat terwijl ik hier onderuitgezakt en seksloos op de bank zit, terwijl ik er niets aan heb gedaan om leuk of mooi te zijn. Eigenlijk wel makkelijk zo.
Ik kom er gauw achter dat er veel uitgebluste vijftigers zijn die zichzelf weer jong willen voelen, die aangeven dat ze wat missen. Tsja. Doen we dat niet allemaal? Sommigen sturen korte berichten, anderen hele epistels. En ze willen me allemaal verwennen. Als ik lakoniek wat berichtjes terugstuur, merk ik dat er onmiddellijk nieuwe berichten bij komen ook. Houden deze mannen me in de gaten, zijn ze niet gewoon aan het werk? Het duizelt me. Het icoontje onderin mijn scherm blijft maar knipperen. Iemand ziet me en wil een gesprek met mij. Ik klik het aan en lees: “Dag schoonheid. Vertel eens, wat ben je aan het doen? En wat zou je eigenlijk liever willen doen?” Ik schrik van deze directheid.
“Ik heb net boodschappen gedaan. Nu zit ik op de bank en chat ik met jou”
“O ja…. Huishoudelijke klusjes. Ga je straks ramen zemen? Met een rok aan? Dan lig ik onder je trap…..”
“Zou je denken? Ik laat niet zomaar iemand onder mijn rok kijken hoor. Maar we houden het even bij de fantasie”
Het icoontje is even stil, om dan uit beeld te verdwijnen. Hmmm…. Was ik te bot? Ach wat maakt het uit. Hier op deze site kan ik bot zijn. Er knipperen weer nieuwe icoontjes, en weer nieuwe brieven tuimelen mijn postvak binnen. Mijn hemel. Moet ik die allemaal gaan beantwoorden?
Ineens ben ik me ervan bewust dat ik nu dan eens aan de andere kant van de tafel zit. Kijk aan! Zo voelt dat nu, om stapels brieven te krijgen voor die ene functie. En nu mag ik kijken wie ik selecteer! Het is een machtig gevoel. Ik ga er gauw doorheen, wellicht net zoals recruiters uit een hele berg sollicitatiebrieven er enkele kiezen. Heb je niet de goede opleiding, hup! Afgewezen. Niet het aantal gewenste jaren werkervaring in de goede hoek? Hup! En weg. Er zal niet worden gekeken wat iemand dan wel heeft gedaan. Dat is ook niet belangrijk natuurlijk. Er zijn criteria om mensen op te kunnen afwijzen en het is prettig om je daaraan te houden.
Ik hanteer leeftijd als criterium. Iedereen boven de 50 delete ik meteen. Waarom niet? Er blijven nog heel veel mannen over. En ik mag lekker bot zijn…. Net zoals ik ook bot wordt afgewezen iedere keer. Spelfouten zijn ook genadeloos. En clichématige taferelen wil ik ook niet lezen. Bah… dat geneuzel over romantisch kaarslicht en zonsondergangen. Het zijn gewoon dekmantels en ik prik er direct doorheen. Alle mannen hier willen maar één ding. En ik? Ach…. Ik ben bezig de verveling te lijf te gaan, tijd te verdrijven. Het is lekker en ik moet bekennen dat ik er ook energie van krijg.
Na drie kwartier klap ik resoluut de laptop dicht. Genoeg voor vandaag. Laat ik maar even gebruik maken van deze nieuw aangeboorde energie en inderdaad de ramen gaan zemen. Het is nu best lekker weer. Doe ik ook weer eens wat in het huishouden – Gerhard zal opkijken. Ik pak een emmer, zet deze in de gootsteen en maak een sopje.
Ik knijp de zeem uit, sop de hoekjes, trek de wisser erachteraan. Op de trap heb ik een goed zicht op de voetgangers en fietsers in de straat. Ik kan ze begluren zonder dat ze er erg in hebben. Ik kijk ineens met nieuwe ogen naar de mannen. Is het werkelijk zo dat ze voortdurend aan seks denken? En als ze naar mij kijken….. dan ook? Of juist niet, omdat ik het niet meer uitstraal? Ik haal de zeem door het sop, krijg het er warm van. Met welke mannen zou ik het kunnen? Onwillekeurig dringt de gedachte zich op, begin ik de mannen die me passeren in te delen. Hij niet, hij zeker niet, hij misschien wel, hij…. O ja. Ik hou me aan de trap vast, voetje voor voetje naar beneden, moet weer met beide benen op de grond staan. Ik heb nog nooit zo gekeken. Maar nu…. Het gaat ineens vanzelf. En er zijn meer leuke mannen dan ik denk. Ik knoop mijn schort af en ga rechtop staan. Lang ben ik niet bezig geweest met hoe ik eruit zag. Mensen beoordelen op hun uiterlijk vond ik verwerpelijk, en wie keek er nog naar mij? Seks met het licht uit, op de automatische piloot. Misschien wordt het wel eens tijd om te investeren in mezelf. Laat ik daar eens mee beginnen, mezelf weer een fris kapsel gunnen en wat leuke kleding. En eens lingerie kopen…. voor het geval dat.

