-
“We dragen ons lot zwijgend en onafhankelijk van elkaar”
De avonden zijn het ergst. Dan wil Gerhard ineens gezelligheid. Overdag kan ik mijn eigen dingen doen, kan ik bijna vergeten dat ik vastzit in een huwelijk dat me allang niet meer gelukkig maakt. Maar in de avond moet ik mee in een spel wat verder gaat dan ontkenning. Ik moet meespelen. Ik kom met de koffie naar binnen, zie Gerhard op de bank zitten, onderuitgezakt met de afstandsbediening in zijn hand. Hij bepaalt wat er gekeken wordt. In de regel is dat RTL4 want na een dag hard werken heeft hij het meeste behoefte aan oppervlakkigheid waar hij niet meer bij na hoeft te denken. Ik laat het maar…
-
“Wat had je dan verwacht, na al die jaren thuiszitten en niets doen?”
Ik gooi de telefoon op de bank. Zie je wel! Ik wist het gewoon. Het was ook te mooi geweest om waar te zijn. Tweede keus! TWEEDE KEUS! Na een eerste gesprek, een tweede zenuwslopend gesprek, het uitwisselen van referenties omdat ze twijfelden – en nu dit. Waarom niet ik? Ik had het zo nodig. Dit was mijn baan. Mijn baan! Dacht ik…. maar niets is voor mij. Niets. Natuurlijk wist ik wel dat ik er niet op mocht hopen – maar onwillekeurig doe je dat dan toch. Ben je al bezig om je leven opnieuw in te vullen en zin te geven. Taken te verdelen, problemen in het…
-
“Als het je niet uitkomt dan moet je het gewoon zeggen hoor”
Net als ik met een bakje chips op schoot en halve fles wijn voor me, wil zappen om iets ter ontspanning op Netflix te zoeken, gaat de deurbel. Ik verwacht niemand dus met het idee dat er een pakketbezorger zal staan, doe ik open. Het is mijn schoonmoeder, met een bosje bloemen in de hand nog wel. “Ik dacht, ik kom je even gezellig persoonlijk feliciteren! Wat fijn dat het gelukt is met je opleiding!” Vage zoenen in de lucht benadrukken dat we niet close zijn. Ik houd de deur verder open om haar binnen te laten. Wat kan ik anders. “Ja, gezellig”. Binnen is het natuurlijk een troep. Vanochtend…
-
“Als je echt had willen werken, dan had je het wel gedaan”.
De bank in de kamer van de therapeut is van knalblauw leer en zit hard. Gerhard en ik zitten naast elkaar aan weerszijden van de bank, voor ons een lage tafel met een doos tissues. Eigenlijk precies zoals je het zou verwachten, net zoals het wollige roden jasje en het hippe stoppelbaardje van de psycholoog. Zonder naar Gerhard te kijken weet ik precies wat hij ervan denkt. Op de vraag waarom we destijds voor elkaar hadden gekozen, kan ik snel en duidelijk antwoord geven. Ik voelde me destijds veilig bij hem. Het was natuurlijk ook na een periode waarin het voor mij belangrijker was dan ooit om veilig te…
-
“Vrouw van een work-alcoholic wil weer gezien worden”
Ik dwing mezelf om eerst wat boodschappen te doen en deze vervolgens in de keuken weg te zetten, de koelkast in te ruimen. Pas dan sta ik mezelf toe om weer naar de site te surfen om te kijken of ik reacties heb. Met een weeïg gevoel in mijn onderbuik klik ik door naar mijn postvak….. meer dan dertig berichten en bijna vijftig knipogen! Jeetje….. dit had ik niet verwacht. Ik klik wat berichten aan en voel me vereerd over de tijd die al deze mannen hebben genomen om mij te schrijven. En dat met zo’n mager profiel zonder foto. Terwijl ik wat door de berichten scroll zie ik dat…
-
“Ik werk niet zo hard voor mezelf, maar voor het gezin”
“En waarom hoor ik nu pas dat je een bespreking hebt vanmiddag? We hebben toch een afspraak samen! Op dinsdag komt je moeder en op donderdag is het jouw taak om Eva van school te halen”. Maarten geeft geen reactie maar loopt gewoon de slaapkamer uit om zijn overhemd te strijken. En dat maakt me nu juist veel kwader. “Luister eens goed. Bij de komst van Eva wilde ik nog dat je een hele zorg-dag voor je rekening zou nemen. Nu heb ik alweer twee stappen terug gezet, en verlang ik alleen nog maar dat je op donderdagmiddag één kind van school haalt. Jouw zorgtaken houden op bij één middag…
-
“Je hebt het aan jezelf te danken dat je niet vooruit gekomen bent”
Verwachtingsvol open ik het bericht. Aan de lengte van de tekst zie ik meteen wat de strekking is van de boodschap. “Helaas moeten we u mededelen…” Teleurgesteld knip ik meteen de afwijzing weg. Na een bezinning van enkele minuten open ik dan toch de mail maar weer om deze rustig op me in te laten werken. Natuurlijk staat het er. Na jarenlang thuiszitten was het ook naïef van mij om te denken dat de arbeidsmarkt mij met open armen zou ontvangen. Ik herlees het bericht nog eens. Uit de summiere bewoordingen probeer ik op te maken waar het aan schort. De standaardafwijzing geeft echter niet veel informatie – behalve dat…
