-
“Weet wel dat ik er GEEN MINUUT korter om ga werken”
De gebruiksaanwijzing zegt me dat ik moet plassen op het staafje. Hoe doe ik dat? Ik kan niet vanonder kijken, kan mijn plasstraal niet richten zoals jongens dat doen. Als het verkeerd gaat heb ik een dure test verspild. Hulpmiddelen. Ik kies een glazen pot waar groenten in hebben gezeten en maak deze goed schoon. Er moeten geen zeepresten achter blijven, straks beïnvloedt dat de uitkomst van de test misschien. Maar als ik eerst in het potje plas en daarna het staafje erin houdt, zit er wel een fractie van een seconde tussen. Zou dat invloed hebben? Ik twijfel, maar zet toch door. Ik kan altijd een tweede test kopen…
-
“Weet wel dat ik er GEEN MINUUT korter om ga werken”
Mannen ontlenen status en identiteit aan hun werk. Voor mannen is het misschien om die reden wel belangrijker om succesvol te zijn in het werk dan voor vrouwen: mannen moeten zich conformeren aan het beeld van een “echte man” en daar hoort ambitie, competitiviteit, daadkracht en onafhankelijkheid bij. Op het moment dat er kinderen komen gaan jonge moeders minder werken en jonge vaders juist MEER – zij moeten zich nu helemaal bewijzen als kostwinnaar want tussen moeder en baby kunnen ze toch niet komen. Jens van Tricht schrijft in zijn boek “Waarom feminisme goed is voor mannen” dat vele mannen het maar wat moeilijk hebben met het juk van mannelijk…
-
“Weet je wel dat kinderen altijd ziek zijn op de crèche?”
In Nederland hebben we te maken met een diep gewortelde moederschapscultuur. Als vrouwen kinderen krijgen, wordt verwacht dat ze die belangrijker vinden dan hun carrière en dat ze hun eigen leven vervolgens in dienst stellen van het welzijn van het kind. Het begint met de dwang om zo lang mogelijk moedermelk te geven, vervolgens mag je een kind niet langer dan drie dagen naar de crèche brengen en tenslotte moet je als taxicentrale je kind faciliteren met muziekles, sport, yoga en scouting. Julia Wouters geeft in haar boek “De Zijkant van de macht” (2018) aan dat wetenschappers allerlei verklaringen hebben voor het gegeven dat de moederschapscultuur in Nederland zo sterk…
-
“Jij hebt toch ook leuk werk voor erbij?”
Grootouders rond 75 jaar zijn in een geheel andere tijd, met andere normen en waarden, opgegroeid. Bovenstaande opmerking valt te begrijpen vanuit dat perspectief: in de tijd dat zij jonge ouders waren werden vrouwen ontslagen op het moment dat ze gingen trouwen, was er nog geen kinderopvang en werden vrouwen nog niet als “handels bekwaam” gezien: tot 1971 stond er zelfs in de wet dat de man “het hoofd van de echtvereniging was” en de vrouw hem “gehoorzaamheid was verschuldigd” (zie Sophie van Gool, Waarom vrouwen minder verdienen, 2021). Het is stuitend om je te realiseren dat het nog maar zo kort geleden is dat vrouwen openlijk als minderwaardig werden…
-
“We dragen ons lot zwijgend en onafhankelijk van elkaar”
Sommigen beweren dat ieder huwelijk een houdbaarheidsdatum heeft: er komt namelijk altijd een moment dat je niet meer verliefd bent. In het beste geval is er een “houden van” voor in de plaats gekomen, gekenmerkt door gewenning, rust en vertrouwdheid. In het slechtste geval ben je na verloop van tijd gewoon vergeten waarom je ooit verliefd bent geworden op de ander: de irritatie staat inmiddels voorop, je leeft langs elkaar heen om maar zo min mogelijk in elkaars vaarwater te zitten. Nog een stapje verder en je gaat de ander ontlopen. Het komt vaker voor dan je denkt. Ik heb er geen onderzoek naar gedaan, maar als ik om me…
-
“We dragen ons lot zwijgend en onafhankelijk van elkaar”
De avonden zijn het ergst. Dan wil Gerhard ineens gezelligheid. Overdag kan ik mijn eigen dingen doen, kan ik bijna vergeten dat ik vastzit in een huwelijk dat me allang niet meer gelukkig maakt. Maar in de avond moet ik mee in een spel wat verder gaat dan ontkenning. Ik moet meespelen. Ik kom met de koffie naar binnen, zie Gerhard op de bank zitten, onderuitgezakt met de afstandsbediening in zijn hand. Hij bepaalt wat er gekeken wordt. In de regel is dat RTL4 want na een dag hard werken heeft hij het meeste behoefte aan oppervlakkigheid waar hij niet meer bij na hoeft te denken. Ik laat het maar…
-
“Als je echt had willen werken, dan had je het wel gedaan”.
Het is wrang hoe achteraf geschiedenissen worden herschreven. Voor het gemak zijn zaken vergeten, herinneren we ons alleen datgene wat we willen herinneren en kleuren we de ervaringen een beetje sociaal wenselijk bij. Dat zal best een functie hebben voor jezelf, maar het kan ook heel confronterend zijn voor anderen. Ineens blijkt dat zorgzaam bezig zijn voor het gezin niet de geschiedenisboeken heeft gehaald. Alleen successen tellen immers mee. Herinneringen zijn een raar fenomeen. De meeste mensen schijnen onprettige ervaringen het liefst te vergeten. Misschien komt het ook omdat we vooral foto’s nemen van momenten dat je je prettig voelt: lachend met je diploma, met een cocktail op een strand,…
-
“Jij hebt toch ook leuk werk voor erbij?”
Het stond al weken in de agenda – zoals dat gaat als je jonge ouders bent en de spontaniteit om ergens zomaar heen te gaan ver te zoeken is. Mijn moeder was voor de gelegenheid gisteren al gekomen. Het onvermijdelijke spel kolonisten had ze gisteravond ook alweer gewonnen. Vandaag was het onze dag: Maarten en ik hadden de handen vrij om een dagje samen naar de sauna te kunnen. Werken aan de relatie. “Geniet er maar lekker van hoor!” roept mijn moeder ons na. Ze heeft David op de arm, hij zwaait ons driftig uit. Eva staat ernaast en kijkt boos. Zij had ook graag mee gewild naar het zwembad.…
-
“Je hebt het aan jezelf te danken dat je niet vooruit gekomen bent”
Verwachtingsvol open ik het bericht. Aan de lengte van de tekst zie ik meteen wat de strekking is van de boodschap. “Helaas moeten we u mededelen…” Teleurgesteld knip ik meteen de afwijzing weg. Na een bezinning van enkele minuten open ik dan toch de mail maar weer om deze rustig op me in te laten werken. Natuurlijk staat het er. Na jarenlang thuiszitten was het ook naïef van mij om te denken dat de arbeidsmarkt mij met open armen zou ontvangen. Ik herlees het bericht nog eens. Uit de summiere bewoordingen probeer ik op te maken waar het aan schort. De standaardafwijzing geeft echter niet veel informatie – behalve dat…
