-
“Weet wel dat ik er GEEN MINUUT korter om ga werken”
De gebruiksaanwijzing zegt me dat ik moet plassen op het staafje. Hoe doe ik dat? Ik kan niet vanonder kijken, kan mijn plasstraal niet richten zoals jongens dat doen. Als het verkeerd gaat heb ik een dure test verspild. Hulpmiddelen. Ik kies een glazen pot waar groenten in hebben gezeten en maak deze goed schoon. Er moeten geen zeepresten achter blijven, straks beïnvloedt dat de uitkomst van de test misschien. Maar als ik eerst in het potje plas en daarna het staafje erin houdt, zit er wel een fractie van een seconde tussen. Zou dat invloed hebben? Ik twijfel, maar zet toch door. Ik kan altijd een tweede test kopen…
-
“We dragen ons lot zwijgend en onafhankelijk van elkaar”
De avonden zijn het ergst. Dan wil Gerhard ineens gezelligheid. Overdag kan ik mijn eigen dingen doen, kan ik bijna vergeten dat ik vastzit in een huwelijk dat me allang niet meer gelukkig maakt. Maar in de avond moet ik mee in een spel wat verder gaat dan ontkenning. Ik moet meespelen. Ik kom met de koffie naar binnen, zie Gerhard op de bank zitten, onderuitgezakt met de afstandsbediening in zijn hand. Hij bepaalt wat er gekeken wordt. In de regel is dat RTL4 want na een dag hard werken heeft hij het meeste behoefte aan oppervlakkigheid waar hij niet meer bij na hoeft te denken. Ik laat het maar…
-
“Nooit thuis, maar omringd door familie ineens de rol van toegewijde vader gaan spelen?”
“Wat is jouw Maarten toch altijd leuk met de kinderen”. Mijn schoonzus staat naast me, ik kijk met haar mee door het raam waar Maarten aan het voetballen is met zijn neefjes. Door haar ogen zie ik de fijne speelse oom. Ik snap het wel. Ik knik en buig voorover om de kaashapjes en het warme stokbrood uit de oven te halen. Even later komt Maarten lachend binnen en slaat een arm om me heen. Ik draai me om zodat de arm weer als vanzelf van me afglijdt, schuif de kaashapjes op een schaal. “Kom, ik neem ze wel even mee naar binnen” zegt Maarten als hij de schaal van…
-
“Jij hebt toch ook leuk werk voor erbij?”
Het stond al weken in de agenda – zoals dat gaat als je jonge ouders bent en de spontaniteit om ergens zomaar heen te gaan ver te zoeken is. Mijn moeder was voor de gelegenheid gisteren al gekomen. Het onvermijdelijke spel kolonisten had ze gisteravond ook alweer gewonnen. Vandaag was het onze dag: Maarten en ik hadden de handen vrij om een dagje samen naar de sauna te kunnen. Werken aan de relatie. “Geniet er maar lekker van hoor!” roept mijn moeder ons na. Ze heeft David op de arm, hij zwaait ons driftig uit. Eva staat ernaast en kijkt boos. Zij had ook graag mee gewild naar het zwembad.…
-
“Wat had je dan verwacht, na al die jaren thuiszitten en niets doen?”
Ik gooi de telefoon op de bank. Zie je wel! Ik wist het gewoon. Het was ook te mooi geweest om waar te zijn. Tweede keus! TWEEDE KEUS! Na een eerste gesprek, een tweede zenuwslopend gesprek, het uitwisselen van referenties omdat ze twijfelden – en nu dit. Waarom niet ik? Ik had het zo nodig. Dit was mijn baan. Mijn baan! Dacht ik…. maar niets is voor mij. Niets. Natuurlijk wist ik wel dat ik er niet op mocht hopen – maar onwillekeurig doe je dat dan toch. Ben je al bezig om je leven opnieuw in te vullen en zin te geven. Taken te verdelen, problemen in het…
-
“Als het je niet uitkomt dan moet je het gewoon zeggen hoor”
Net als ik met een bakje chips op schoot en halve fles wijn voor me, wil zappen om iets ter ontspanning op Netflix te zoeken, gaat de deurbel. Ik verwacht niemand dus met het idee dat er een pakketbezorger zal staan, doe ik open. Het is mijn schoonmoeder, met een bosje bloemen in de hand nog wel. “Ik dacht, ik kom je even gezellig persoonlijk feliciteren! Wat fijn dat het gelukt is met je opleiding!” Vage zoenen in de lucht benadrukken dat we niet close zijn. Ik houd de deur verder open om haar binnen te laten. Wat kan ik anders. “Ja, gezellig”. Binnen is het natuurlijk een troep. Vanochtend…
-
“Als je echt had willen werken, dan had je het wel gedaan”.
De bank in de kamer van de therapeut is van knalblauw leer en zit hard. Gerhard en ik zitten naast elkaar aan weerszijden van de bank, voor ons een lage tafel met een doos tissues. Eigenlijk precies zoals je het zou verwachten, net zoals het wollige roden jasje en het hippe stoppelbaardje van de psycholoog. Zonder naar Gerhard te kijken weet ik precies wat hij ervan denkt. Op de vraag waarom we destijds voor elkaar hadden gekozen, kan ik snel en duidelijk antwoord geven. Ik voelde me destijds veilig bij hem. Het was natuurlijk ook na een periode waarin het voor mij belangrijker was dan ooit om veilig te…
-
“Vrouw van een work-alcoholic wil weer gezien worden”
Ik dwing mezelf om eerst wat boodschappen te doen en deze vervolgens in de keuken weg te zetten, de koelkast in te ruimen. Pas dan sta ik mezelf toe om weer naar de site te surfen om te kijken of ik reacties heb. Met een weeïg gevoel in mijn onderbuik klik ik door naar mijn postvak….. meer dan dertig berichten en bijna vijftig knipogen! Jeetje….. dit had ik niet verwacht. Ik klik wat berichten aan en voel me vereerd over de tijd die al deze mannen hebben genomen om mij te schrijven. En dat met zo’n mager profiel zonder foto. Terwijl ik wat door de berichten scroll zie ik dat…
-
“Ik werk niet zo hard voor mezelf, maar voor het gezin”
“En waarom hoor ik nu pas dat je een bespreking hebt vanmiddag? We hebben toch een afspraak samen! Op dinsdag komt je moeder en op donderdag is het jouw taak om Eva van school te halen”. Maarten geeft geen reactie maar loopt gewoon de slaapkamer uit om zijn overhemd te strijken. En dat maakt me nu juist veel kwader. “Luister eens goed. Bij de komst van Eva wilde ik nog dat je een hele zorg-dag voor je rekening zou nemen. Nu heb ik alweer twee stappen terug gezet, en verlang ik alleen nog maar dat je op donderdagmiddag één kind van school haalt. Jouw zorgtaken houden op bij één middag…
-
“Dit is niet meer vrijen, dit is geneukt worden”
Als ik over de drempel stap, zie ik dat hij inderdaad heeft opgeruimd en zelfs heeft schoongemaakt. Vaat is afgewassen, in de kamer zijn de stapels kranten verdwenen, Op de schouw staat een stokje wierrook te branden. In het gedempte kaarslicht ziet de grote driezitsbank er minder vaal uit dan gisteren. Ik ga zitten. Ivar komt uit de keuken en drukt een glas rode wijn in mijn handen. “Ik ben nog niet helemaal klaar” verontschuldigt hij zich. Ik laat me in de bank zakken en neem een slok. Gisteren was het allemaal vanzelf gegaan. Na de zoen, die niet abrupt maar heerlijk langzaam eindigde, had hij me met een zachte…
