-
“Weet wel dat ik er GEEN MINUUT korter om ga werken”
De gebruiksaanwijzing zegt me dat ik moet plassen op het staafje. Hoe doe ik dat? Ik kan niet vanonder kijken, kan mijn plasstraal niet richten zoals jongens dat doen. Als het verkeerd gaat heb ik een dure test verspild. Hulpmiddelen. Ik kies een glazen pot waar groenten in hebben gezeten en maak deze goed schoon. Er moeten geen zeepresten achter blijven, straks beïnvloedt dat de uitkomst van de test misschien. Maar als ik eerst in het potje plas en daarna het staafje erin houdt, zit er wel een fractie van een seconde tussen. Zou dat invloed hebben? Ik twijfel, maar zet toch door. Ik kan altijd een tweede test kopen…
-
“Weet wel dat ik er GEEN MINUUT korter om ga werken”
Mannen ontlenen status en identiteit aan hun werk. Voor mannen is het misschien om die reden wel belangrijker om succesvol te zijn in het werk dan voor vrouwen: mannen moeten zich conformeren aan het beeld van een “echte man” en daar hoort ambitie, competitiviteit, daadkracht en onafhankelijkheid bij. Op het moment dat er kinderen komen gaan jonge moeders minder werken en jonge vaders juist MEER – zij moeten zich nu helemaal bewijzen als kostwinnaar want tussen moeder en baby kunnen ze toch niet komen. Jens van Tricht schrijft in zijn boek “Waarom feminisme goed is voor mannen” dat vele mannen het maar wat moeilijk hebben met het juk van mannelijk…
-
“We dragen ons lot zwijgend en onafhankelijk van elkaar”
Sommigen beweren dat ieder huwelijk een houdbaarheidsdatum heeft: er komt namelijk altijd een moment dat je niet meer verliefd bent. In het beste geval is er een “houden van” voor in de plaats gekomen, gekenmerkt door gewenning, rust en vertrouwdheid. In het slechtste geval ben je na verloop van tijd gewoon vergeten waarom je ooit verliefd bent geworden op de ander: de irritatie staat inmiddels voorop, je leeft langs elkaar heen om maar zo min mogelijk in elkaars vaarwater te zitten. Nog een stapje verder en je gaat de ander ontlopen. Het komt vaker voor dan je denkt. Ik heb er geen onderzoek naar gedaan, maar als ik om me…
-
“We dragen ons lot zwijgend en onafhankelijk van elkaar”
De avonden zijn het ergst. Dan wil Gerhard ineens gezelligheid. Overdag kan ik mijn eigen dingen doen, kan ik bijna vergeten dat ik vastzit in een huwelijk dat me allang niet meer gelukkig maakt. Maar in de avond moet ik mee in een spel wat verder gaat dan ontkenning. Ik moet meespelen. Ik kom met de koffie naar binnen, zie Gerhard op de bank zitten, onderuitgezakt met de afstandsbediening in zijn hand. Hij bepaalt wat er gekeken wordt. In de regel is dat RTL4 want na een dag hard werken heeft hij het meeste behoefte aan oppervlakkigheid waar hij niet meer bij na hoeft te denken. Ik laat het maar…
-
“Vrouw van een work-alcoholic wil weer gezien worden”.
Iedereen heeft behoefte aan erkenning. Het werk faciliteert hierin voor velen: werk geeft bestaansrecht en identiteit, maar ook een zekere status. Voor work-alcoholics geldt dit zeker: zij voelen zich bovenal gezien en begrepen op het werk. Het kan zelfs zo zijn dat ze liever wegvluchten naar het werk, dan dat ze thuis zitten bij hun zeurende partners die vinden dat ze te weinig helpen op het thuisfront. Voor deze achterblijvende partners bestaat nu een plek waar volop aandacht gegeven wordt: Second Love. Alles wat verwerpelijk is, heeft een oorzaak. Mensen doen niet zomaar iets. Onderzoek heeft uitgewezen dat vrouwen die hun heil zoeken op datingsites als Second Love, dit doen…
-
“Nooit thuis, maar omringd door familie ineens de rol van toegewijde vader gaan spelen?”
“Wat is jouw Maarten toch altijd leuk met de kinderen”. Mijn schoonzus staat naast me, ik kijk met haar mee door het raam waar Maarten aan het voetballen is met zijn neefjes. Door haar ogen zie ik de fijne speelse oom. Ik snap het wel. Ik knik en buig voorover om de kaashapjes en het warme stokbrood uit de oven te halen. Even later komt Maarten lachend binnen en slaat een arm om me heen. Ik draai me om zodat de arm weer als vanzelf van me afglijdt, schuif de kaashapjes op een schaal. “Kom, ik neem ze wel even mee naar binnen” zegt Maarten als hij de schaal van…
-
“Jij hebt toch ook leuk werk voor erbij?”
Het stond al weken in de agenda – zoals dat gaat als je jonge ouders bent en de spontaniteit om ergens zomaar heen te gaan ver te zoeken is. Mijn moeder was voor de gelegenheid gisteren al gekomen. Het onvermijdelijke spel kolonisten had ze gisteravond ook alweer gewonnen. Vandaag was het onze dag: Maarten en ik hadden de handen vrij om een dagje samen naar de sauna te kunnen. Werken aan de relatie. “Geniet er maar lekker van hoor!” roept mijn moeder ons na. Ze heeft David op de arm, hij zwaait ons driftig uit. Eva staat ernaast en kijkt boos. Zij had ook graag mee gewild naar het zwembad.…
-
“Wat had je dan verwacht, na al die jaren thuiszitten en niets doen?”
Ik gooi de telefoon op de bank. Zie je wel! Ik wist het gewoon. Het was ook te mooi geweest om waar te zijn. Tweede keus! TWEEDE KEUS! Na een eerste gesprek, een tweede zenuwslopend gesprek, het uitwisselen van referenties omdat ze twijfelden – en nu dit. Waarom niet ik? Ik had het zo nodig. Dit was mijn baan. Mijn baan! Dacht ik…. maar niets is voor mij. Niets. Natuurlijk wist ik wel dat ik er niet op mocht hopen – maar onwillekeurig doe je dat dan toch. Ben je al bezig om je leven opnieuw in te vullen en zin te geven. Taken te verdelen, problemen in het…
