-
“We dragen ons lot zwijgend en onafhankelijk van elkaar”
De avonden zijn het ergst. Dan wil Gerhard ineens gezelligheid. Overdag kan ik mijn eigen dingen doen, kan ik bijna vergeten dat ik vastzit in een huwelijk dat me allang niet meer gelukkig maakt. Maar in de avond moet ik mee in een spel wat verder gaat dan ontkenning. Ik moet meespelen. Ik kom met de koffie naar binnen, zie Gerhard op de bank zitten, onderuitgezakt met de afstandsbediening in zijn hand. Hij bepaalt wat er gekeken wordt. In de regel is dat RTL4 want na een dag hard werken heeft hij het meeste behoefte aan oppervlakkigheid waar hij niet meer bij na hoeft te denken. Ik laat het maar…
-
“Vrouw van een work-alcoholic wil weer gezien worden”.
Iedereen heeft behoefte aan erkenning. Het werk faciliteert hierin voor velen: werk geeft bestaansrecht en identiteit, maar ook een zekere status. Voor work-alcoholics geldt dit zeker: zij voelen zich bovenal gezien en begrepen op het werk. Het kan zelfs zo zijn dat ze liever wegvluchten naar het werk, dan dat ze thuis zitten bij hun zeurende partners die vinden dat ze te weinig helpen op het thuisfront. Voor deze achterblijvende partners bestaat nu een plek waar volop aandacht gegeven wordt: Second Love. Alles wat verwerpelijk is, heeft een oorzaak. Mensen doen niet zomaar iets. Onderzoek heeft uitgewezen dat vrouwen die hun heil zoeken op datingsites als Second Love, dit doen…
-
“Wat had je dan verwacht, na al die jaren thuiszitten en niets doen?”
Ik gooi de telefoon op de bank. Zie je wel! Ik wist het gewoon. Het was ook te mooi geweest om waar te zijn. Tweede keus! TWEEDE KEUS! Na een eerste gesprek, een tweede zenuwslopend gesprek, het uitwisselen van referenties omdat ze twijfelden – en nu dit. Waarom niet ik? Ik had het zo nodig. Dit was mijn baan. Mijn baan! Dacht ik…. maar niets is voor mij. Niets. Natuurlijk wist ik wel dat ik er niet op mocht hopen – maar onwillekeurig doe je dat dan toch. Ben je al bezig om je leven opnieuw in te vullen en zin te geven. Taken te verdelen, problemen in het…
-
“Als je echt had willen werken, dan had je het wel gedaan”.
De bank in de kamer van de therapeut is van knalblauw leer en zit hard. Gerhard en ik zitten naast elkaar aan weerszijden van de bank, voor ons een lage tafel met een doos tissues. Eigenlijk precies zoals je het zou verwachten, net zoals het wollige roden jasje en het hippe stoppelbaardje van de psycholoog. Zonder naar Gerhard te kijken weet ik precies wat hij ervan denkt. Op de vraag waarom we destijds voor elkaar hadden gekozen, kan ik snel en duidelijk antwoord geven. Ik voelde me destijds veilig bij hem. Het was natuurlijk ook na een periode waarin het voor mij belangrijker was dan ooit om veilig te…
-
“Vrouw van een work-alcoholic wil weer gezien worden”
Ik dwing mezelf om eerst wat boodschappen te doen en deze vervolgens in de keuken weg te zetten, de koelkast in te ruimen. Pas dan sta ik mezelf toe om weer naar de site te surfen om te kijken of ik reacties heb. Met een weeïg gevoel in mijn onderbuik klik ik door naar mijn postvak….. meer dan dertig berichten en bijna vijftig knipogen! Jeetje….. dit had ik niet verwacht. Ik klik wat berichten aan en voel me vereerd over de tijd die al deze mannen hebben genomen om mij te schrijven. En dat met zo’n mager profiel zonder foto. Terwijl ik wat door de berichten scroll zie ik dat…
-
“Je hebt het aan jezelf te danken dat je niet vooruit gekomen bent”
Verwachtingsvol open ik het bericht. Aan de lengte van de tekst zie ik meteen wat de strekking is van de boodschap. “Helaas moeten we u mededelen…” Teleurgesteld knip ik meteen de afwijzing weg. Na een bezinning van enkele minuten open ik dan toch de mail maar weer om deze rustig op me in te laten werken. Natuurlijk staat het er. Na jarenlang thuiszitten was het ook naïef van mij om te denken dat de arbeidsmarkt mij met open armen zou ontvangen. Ik herlees het bericht nog eens. Uit de summiere bewoordingen probeer ik op te maken waar het aan schort. De standaardafwijzing geeft echter niet veel informatie – behalve dat…
