-
“Wat had je dan verwacht, na al die jaren thuiszitten en niets doen?”
Ik gooi de telefoon op de bank. Zie je wel! Ik wist het gewoon. Het was ook te mooi geweest om waar te zijn. Tweede keus! TWEEDE KEUS! Na een eerste gesprek, een tweede zenuwslopend gesprek, het uitwisselen van referenties omdat ze twijfelden – en nu dit. Waarom niet ik? Ik had het zo nodig. Dit was mijn baan. Mijn baan! Dacht ik…. maar niets is voor mij. Niets. Natuurlijk wist ik wel dat ik er niet op mocht hopen – maar onwillekeurig doe je dat dan toch. Ben je al bezig om je leven opnieuw in te vullen en zin te geven. Taken te verdelen, problemen in het…
-
“Weet je wel dat kinderen altijd ziek zijn op de crèche?”
De klassieke muziek klinkt zachtjes door de kamer. Ik heb ergens gelezen dat piano- en celloklanken goed zijn voor de ontwikkeling van de hersenen. Natuurlijk heb ik meteen een hele collectie toegankelijke cd’s aangeschaft. Ik wil niets liever dan er voor haar zijn en het goed doen allemaal. Ik ondersteun haar hoofdje in het babybadje, terwijl ik met mijn andere hand water over haar heen plens. Zachtjes neurie ik mee met de cd, vertel haar ondertussen wat ik doe en wat de plannen zijn voor vandaag. Het is beter om in volzinnen het kind volwaardig aan te spreken, dan mee te gaan in babytaal-gebrabbel. Ook dat heb ik ergens gelezen.…
-
“Je hebt het aan jezelf te danken dat je niet vooruit gekomen bent”
Verwachtingsvol open ik het bericht. Aan de lengte van de tekst zie ik meteen wat de strekking is van de boodschap. “Helaas moeten we u mededelen…” Teleurgesteld knip ik meteen de afwijzing weg. Na een bezinning van enkele minuten open ik dan toch de mail maar weer om deze rustig op me in te laten werken. Natuurlijk staat het er. Na jarenlang thuiszitten was het ook naïef van mij om te denken dat de arbeidsmarkt mij met open armen zou ontvangen. Ik herlees het bericht nog eens. Uit de summiere bewoordingen probeer ik op te maken waar het aan schort. De standaardafwijzing geeft echter niet veel informatie – behalve dat…
