“Ik werk niet zo hard voor mezelf, maar voor het gezin”

Vanuit de mindset van de jaren vijftig, kon je als man niet beter zorgen voor je gezin dan hard te werken en goed geld te verdienen. Voor een work-alcoholic is het heel fijn om je hieraan vast te houden: je werkt immers voor het gezin, jou kan niets verweten worden. Het is ook een dooddoener in een gesprek over de verdeling van zorgtaken.

In de wereld zoals deze nu is, is het haast niet te begrijpen waarom mannen zo graag wilden weglopen voor zorgtaken. Nu wordt het als ideaal gezien dat beide partners na de komst van een kind, parttime blijven werken (hoewel dit ideaalbeeld nog maar weinig echt wordt gerealiseerd – zoals beschreven door Sophie van Gool in “Waarom vrouwen minder verdienen – en wat we eraan kunnen doen”). In de jaren vijftig was het echter nog volstrekt legitiem om zwangere vrouwen te ontslaan – en dat is gelukkig wel veranderd. Tussen toen en nu zit echter een generatie vrouwen die vooral moest knokken om aan het werk te mogen blijven: niet altijd gesteund door hun partner, maar ook niet door hun eigen moeders – de oma’s die het niet goed konden begrijpen van hun dochters waarom ze dat in hemelsnaam wilden: “Meid, je moet nog doorwerken tot je 67^ste, geniet nou maar even een paar jaar van je kinderen nu ze nog klein zijn”.  

Vrouwen willen zeker genieten van hun kinderen. Maar ze willen ook graag dat hun mannen van kinderen genieten, en daar nog tijd voor vrijmaken in de vorm van zorgverlof ook. Er zijn vaders die dat helemaal omarmen – maar er zijn ook vaders die hun vaderschap liever op een andere manier invullen dan tussen buggys en poepluiers te zitten. 

Als je als vrouw minder verdient dan de man (en dat is nog altijd de norm), lijkt het heel logisch dat de vrouw minder gaat werken op het moment dat er kinderen zijn. Het lijkt in het belang van het gezin dat de man voltijd blijft werken en de vrouw werkuren inlevert. Toch is dit denken op de korte termijn – en wordt de man ook veel ontzegt door zijn aandeel in de zorg voor kinderen niet te nemen. Het is het begin van een kloof tussen de partners die in de loop dan de jaren alleen maar groter kan worden.

Het is zo makkelijk om je als man te verschuilen achter het credo “dat je zo hard werkt voor het gezin” – net zoals het voor een vrouw dan de weg van de minste weerstand is om daar dan maar genoegen mee te nemen. Lees het fragment van Andante waarin Anne Maarten verwijt dat hij zijn toegezegde afspraak om een kind van school te halen, is vergeten.

[ANNE 19]