“Wat had je dan verwacht, na al die jaren thuiszitten en niets doen?”

Tieners kunnen heel hard zijn voor hun ouders. Dat heeft deels een functie: we weten allemaal dat ze zich moeten losmaken van hun ouders. Ook weten we dat tieners nog weinig genuanceerd kunnen denken en eigenlijk alleen bezig kunnen zijn met de vierkante meter om zich heen. Om die reden zouden we dergelijke uitspraken van tieners weinig serieus moeten nemen. Maar feit is: dat doen we natuurlijk toch. Want een openlijke afwijzing van je kinderen komt nu eenmaal keihard aan. 

Tieners weten natuurlijk wel dat hun ouders enorm hun best hebben gedaan voor hun opvoeding: dat ze er met kinderfeestjes waren, spelletjes speelden, de was en verzorging op zich namen. Toch staan ze er niet echt bij stil hoeveel werk dat eigenlijk is geweest. Tieners kun je dat, gezien hun hormoonspiegel, nauwelijks verwijten – partners echter wel. 

Ik heb een oudere man eens horen verzuchten: “ik weet niet waar zij vroeger nu altijd mee bezig was eigenlijk. Ik heb nu een huishoudster en die doet het huishouden in drie uurtjes per week”. Voor het gemak werd even vergeten dat er ook nog kinderen waren die zorg en aandacht nodig hadden. 

Punt is dat er heel veel onzichtbare taken zijn, die pas opvallen als ze niet meer worden gedaan – en dan heb ik het nog niet eens over kinderen opvoeden maar andere triviale zaken als het oud papier selecteren en bij de weg zetten, de voorraadkasten vullen en zorgen dat schone shirts weer in de kasten terecht komen. Voor tieners is het goed om op kamers te gaan, want dan merken ze pas hoe er altijd voor hen is gezorgd. Voor de wat oudere heren, direct getrouwd uit het ouderlijk huis – is er minder hoop: zij zijn van wieg tot graf omringd geweest door vrouwen die hen verzorgden en hebben dat nauwelijks in de gaten omdat het normaal is geworden. 

De tieners van nu zullen niet blijven steken in het denkbeeld dat ouders “niets deden” als ze thuis bleven om voor kinderen te zorgen. Vanaf het moment dat ze zelf jonge ouders zijn, is het respect naar ouders toe ook meestal volledig hersteld. Maar harde uitspraken blijven harde uitspraken – en doen pijn. Lees onderstaand fragment uit “Andante” waarin een tienerdochter reageert op haar moeder die net heeft gehoord dat ze is afgewezen voor een sollicitatie: 

[TESSA 10]